Gisteren vierden we met een kleine groep Imbolc. Het eerste lentefeest dat tussen Midwinter en Ostara zijn plaatsje heeft op het Keltische wiel van het jaar. Het werd een heel intieme wandeling, vol verwondering en verbindende momenten. Met ruimte voor een lach en een traan. De natuurelementen waren alom aanwezig. Een bijzondere wandeling op de grens tussen winter en lente.
Verdwalen..
Herken je het gevoel van een heerlijk weekend voor de boeg maar toch oh zo veel zaken die om ter hards roepen? De was die eens moet draaien, de was van het weekend ervoor die zijn weg naar de kast nog moet vinden, boodschappen die nog moeten gebeurden, die papieren van de ziekteverzekering die dringend eens in orde moeten gebracht worden, … Hohoho wat staan er veel ‘moeten’ in die dag van vandaag dacht ik zo. Wat zal er gebeuren als ik nu eens een dagje staak en al dat moeten laat voor wat het is? Vandaag sta ik op de rem want de zon schijnt, the perfect excuse! Hoe eenvoudig mooi kan het leven zijn?
Hoe bijzonder om in deze magische tijd de eerste stapjes van Barrevoets te mogen zetten. Gisteren vierden we samen de winterzonnewende, één van de acht Keltische jaarfeesten waarin we het midden van de winter en de hergeboorte van de zon vieren. In deze tijden van klimaatopwarming en globale veranderingen worden we ons meer en meer bewust van onze invloed op onze planeet en de impact op haar ecosystemen. Nooit eerder was de nood zo hoog om onze denkpatronen te doorbreken. Het patroon waarbij we onszelf los van de Aarde en los van elkaar zien te veranderen naar onszelf zien als onlosmakelijk deel van de natuur en het levensweb.
In deze donkere tijd van het jaar
Waarin de maan door de kale bomen schijnt
En de stormwind lelijk huishoudt
Vieren we het heerlijk avondje van Sinterklaas en
Zwarte Piet
Ik had de eer om me een weekend lang onder te dompelen in de helende effecten van het bosbaden. Via Natureminded kwam ik terecht bij Katriina Kilpi en Hanna Kaisa, twee natuurdames die gids zijn in Forest Mind (Fins) of Shinrin Yoku (Japans). Samen met een twintigtal andere deelnemers kwam ik thuis in het bos en zo ook thuis bij mezelf.
Ken je die ‘aha’ ervaring? Zoiets als ‘maar dat doe ik al mijn levenlang en kijk er bestaat een term voor’? Zoiets is Shinrin Yoku voor me, het bos ervaren met al je zintuigen, zodat je één wordt met het bos en met al wat er leeft, groeit en bloeit. Het bos is dan niet zomaar een mooi decor om in te wandelen. Vanuit een diep respect maak je contact met de bomen, met de indringende geur van de aarde, met de wonderen kleine kriebelbeestjes, met de wind die je gezicht streelt, met de zon die het licht tovert… Als je lang genoeg je ogen sluit ervaar je een gans andere boswereld, je kan het zelfs proeven op je tong. Je leert ook andere zintuigen kennen, buiten de vijf die we steeds gewend zijn om te gebruiken. Zo mocht ik mijn innerlijk kompas herkennen en voelen hoe het me brengt waar ik zijn moet. Of ervaren dat er een wereld bestaat tussenin twee werelden.
