Verdwalen..

Herken je het gevoel van een heerlijk weekend voor de boeg maar toch oh zo veel zaken die om ter hards roepen? De was die eens moet draaien, de was van het weekend ervoor die zijn weg naar de kast nog moet vinden, boodschappen die nog moeten gebeurden, die papieren van de ziekteverzekering die dringend eens in orde moeten gebracht worden, … Hohoho wat staan er veel ‘moeten’ in die dag van vandaag dacht ik zo. Wat zal er gebeuren als ik nu eens een dagje staak en al dat moeten laat voor wat het is? Vandaag sta ik op de rem want de zon schijnt, the perfect excuse! Hoe eenvoudig mooi kan het leven zijn?

 

Heerlijk ingeduffeld start ik mijn verdwaal-tijd-voor-mezelf-moment. Ken je de uitdrukking crispy weather? Inderdaad, heerlijk knispert de bevroren grond onder me terwijl het landschap feeëriek in schoonheid is gebaad. De kou voelt als een frisse douche en maakt al mijn zintuigen langzaam wakker. Winterochtenden zoals vandaag brengen een stilte over het land, een stilte die bij elke stap dieper en dieper in mijn zijn mag doordringen. Stilte die zo zeldzaam is. Stilte waar we, vaak onbewust, zo naar hunkeren. Stilte…

Wandelen is voor mij vaak stilstaan. Zowel fysiek als psychisch. Mijn favoriete plekje is een bruggetje over een beek. Het water stroomt daar zo heerlijk en ik kan er niet voorbij zonder er een tijdje stil te staan, mijn ogen te sluiten en samen met het water te stromen. Ik dank het water om me in contact te brengen met mijn intuïtie en denk terug aan die fijne Hollandse man in de winkel gisteren die me de raad gaf om steeds mijn gevoel te volgen. Een glimlach krult zich op mijn lippen en ontroering vloeit warm in mijn hart.

Mijn ogen wennen even aan het licht en maken terug contact met de omgeving. Ik kan niet nalaten om mijn vriend Boom even gedag te zeggen. Hij staat daar steeds zo trouw geworteld in zijn grote weide. Een eik, stevig als hij is, geeft me steeds zoveel kracht. Tja, noem me geitenwollen sok, maar een boom als hij knuffelen - dat kan ik toch niet laten. Zijn bast voelt ruw verwelkomend op mijn wang en het is alsof zijn kruin zich beschermend over me heen buigt. Ik zet me even aan zijn wortels, laat het landschap op me inwerken en beeld me in wat de boom in de loop der jaren zag voorbijkomen. Wat een prachtige weide waar hij mag in wortelen. Ik fluister hem toe dat ik blij voor hem ben. Blij dat hij niet naast een autostrade staat of met zijn wortels in asfalt. Onbewust zeg ik hem ook dat hij veilig is, geen mens die hem zal vellen. Ik wens ons toe dat ik nog vaak aan zijn bast mag komen snuffelen en neem afscheid.

Verder verdwalen, dwalen, mijmeren…

Doorheen de vriezende pracht passeer ik hier en daar een belofte van de prille lente. De hazelaar staat met nederige pracht in bloei, heel onopvallend geniet ik van zijn kleine rode bloemetjes en gele hangtrosjes. Ook de gele kornoelje doet al dapper bloeiend mee en als je goed kijkt zie je hoe de knoppen van de vlier zich voorzichtig uitrollen tot een miniblaadje. Wijze woorden van Lao Tzu weerklinken “Nature is never in a hurry, yet everything is accomplished.” Barrevoets zit ook nog in zijn prille lente, in zijn beginschoentjes ... hoe heerlijk voelt het om te beseffen dat groei zijn tijd nodig heeft. 

Verderop in het bos staat een houten cabannetje, altijd spannend om het deurtje open te horen kraken en binnen te gaan piepen. Oef, het is leeg J Er zit een open raam in. Het lijkt alsof ik naar een levend schilderij naar buiten kijk en stiekem het bos kan begluren zonder dat iemand me ziet. Mijn droom van deze nacht duikt op in mijn herinneringen. Ik was op Vision Quest ergens aan zee…tijd voor mezelf in de schoot van Moeder Aarde. Het doet me denken aan de film “Into the wild” en grinnik dat deze verdwaalwandelingen daar een leuk afkooksel van zijn. Wie het kleine niet eert, …

Met een vrije geest wandel ik terug naar huis. Ik vertrok met een hoofd vol en kom thuis met een bos in mezelf. Stilte, rust, inzichten, dankbaarheid, ontspanning, blozende winterkaken en geaarde voeten. De was staat er nog steeds maar het is een andere Emmy die hem insteekt :-)

Wandelen is voor mij niet zomaar eens lekker doorstappen met de natuur als mooi decor. Het is tijd nemen om met alle zintuigen de natuur diep in jezelf te laten doordringen. Japanners heten dit Shinrin Yoku aka bosbaden. In Amerika heet het Forest Therapy. Interesse om deze manier van in de natuur zijn eens samen te beleven, neem vrijblijvend contact op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.