Acht november ging ik naar, het voor mij verre, Brussel om een lezing bij te wonen van Tim Gill over risicovol spelen. Tim is een expert en belangenbehartiger op vlak van buitenspel. Om mijn opleiding Gezinswetenschappen af te ronden maakte ik een eindwerk over onze kinderen die steeds minder in de natuur spelen. Het is een onderwerp dat me nauw aan het hart ligt en ook al ben ik geen doemdenker, toch is het een tendens om ons zorgen om te maken.
Ik ben opgegroeid als buitenkind, al op jonge leeftijd mocht ik erop uit trekken om de natuur achter ons huis te verkennen. Hoe heerlijk was het om bij een kabbelend beekje te zitten, de akkervogels te leren kennen en te verdwalen in een bos dat in mijn kinderogen heel groot was. Ik ben geen seconde bang geweest noch heb ik me ooit bedreigd gevoeld. Integendeel, het buiten zijn verruimde mijn wereld en voedde me met liefde voor de natuur.
Wereldwijd zijn we als mens, ook onze kinderen, minder betrokken bij onze natuurlijke omgeving. Nochtans spelen kinderen heel graag in de natuur, maar de weg ernaar toe vinden wordt steeds moeilijker. De virtuele verleiding is zodanig aanwezig dat er meer verbinding is met het scherm dan met de reële buitenwereld. Of: ‘ik mag me niet vuil maken’ hoor ik ook wel eens kinderen zeggen op de boerderij waar ik werk. Tel daarbij de angst voor het toenemende verkeer en voor die vreselijke boeman plus onze overgeorganiseerde levens waarbij er weinig ruimte/tijd is voor natuur.. Er is heel wat werk aan de winkel om onze kinderen terug hun recht te laten opeisen, het recht op risicovol buitenspel in de vrije natuur.
De lezing van Tim Gill is er één van realiteiten, want het dalende buitenspel is een wereldwijd fenomeen. Het belang van de natuur is nochtans zo waardevol voor een kind zijn ontwikkeling. Zo stimuleert buitenspel de sensorisch-motorische ontwikkeling, de sociale-emotionele ontwikkeling en de ontwikkeling van het ecologisch bewustzijn. Bovendien heeft het een positief effect op de lichamelijke gezondheid en op de fantasie. De stress die kinderen ervaren van het presteren op de schoolbanken glijdt zo van hen af in de natuur.
Bovendien zijn de natuurervaringen die je als kind opdoet tussen je zes en je twaalf jaar, bepalend voor de latere houding tegenover milieu en natuur. Dus het is onze plicht om als maatschappij meer kansen te creëren voor kind en natuur. Wat je liefhebt, daar wil je voor zorgen en we weten het allemaal: de Aarde heeft dringend meer van onze zorg nodig.
Een ouder merkte tijdens de lezing op dat zij wel wil dat haar kind buiten speelt, maar haar kind wil niet. Wel ga mee, geef als ouder het goede voorbeeld, weg van het scherm en hup naar buiten! We kunnen er zelf maar mee deugd van hebben!
Via Barrevoets wil ik graag een schakel zijn om ons als mens meer te verbinden met de natuur. Het is gewoon een drempel waar we over moeten, de rest volgt vanzelf. Via het bosbaden/shinrin yoku bijvoorbeeld kunnen we al heel wat teweegbrengen. Neem gerust contact op bij interesse!
